Skinnyjeans

Hij lag onderop de stapel. Nog lager dan die roze broek die ik ooit eens in een opwelling heb gekocht. Die heb ik één keer aangehad, toen noemde Laura me biggetje, waarna de rest van de klas al snel meedeed. De hele dag maakten ze knorrende geluiden. Ik ben niet echt dik, dat weet ik wel. Maar ik heb wel een klein buikje. En vergeleken met balletmeisje Laura ben ik inderdaad een varken. Ik probeer me niks van haar geplaag aan te trekken, maar ze heeft als het populairste meisje van de klas (of misschien wel de hele school?) toch meer invloed op me dan ik zou willen.

Vandaar ook dat ik vanavond vastberaden ben om die skinnyjeans van onderop de stapel aan te doen. Het feestje waar ik straks naar toe ga is namelijk bij Laura thuis.

De uitnodiging kwam als een verrassing. Volgens mij ben ik alleen maar uitgenodigd omdat Laura zoveel mogelijk verjaardagscadeaus wil krijgen, of misschien stonden haar ouders er wel op dat ze de hele klas zou uitnodigen. Toch ga ik. Als ik thuis blijf maak ik mezelf niet populairder. Daarbij is volgens mij de hele klas erbij, zelfs Puisterige Peter! Toen ik een felrode lippenstift voor Laura uitzocht in de winkel, kwam ik hem nog tegen. De arme jongen is geloof ik nog nooit op de verjaardag van een meisje geweest en had geen idee wat hij moest kopen. Hij was dolblij toen ik hem een oogschaduwsetje aanwees waarvan ik vermoedde dat Laura de kleuren mooi zou vinden.

Zou Peter vanavond de hele tijd in een hoekje staan, genegeerd door de rest van de gasten? Bij die gedachte neem ik me uit medelijden voor om in dat geval even te gaan vragen of zijn cadeau gewaardeerd werd, zodat hij eventjes gezelschap heeft. En ach… misschien sta ik zelf de hele avond alleen. Zoveel vrienden heb ik niet in de klas. En ik ben ook al niet zo’n feestbeest als Laura. Zij is al heel vaak dronken geweest! En ik hoorde dat ze binnenkomt in de Feesttent, terwijl ze nog lang geen 18 is! Ze ziet er ook wel ouder uit dan de meesten uit onze klas. Of zouden ze haar gewoon binnenlaten omdat ze zo mooi is?

Mijn moeder zegt dat je beter een laatbloeier kan zijn, dat meiden die op hun 16^e op hun mooist zijn, het een paar jaar daarna vaak al afleggen tegen de wat langzamer rijpende vrouwen. Maar ja, moeders zeggen alles om je je beter te laten voelen. Wat ze me ook vertelt; ik ben gewoon stikjaloers op Laura. Daarom is het zo belangrijk dat ik vanavond indruk maak; mijn outfit heb ik al een week geleden bedacht en behalve de bewuste broek ligt alles al dagenlang op een stoel op vandaag te wachten: een topje met in dikgedrukte glitterletters ‘Partytime!’ en een goudkleurig vestje. En ondanks dat ik er blaren van krijg doe ik mijn hoge witte pumps met gespje aan. Ik heb in een meidenblad gelezen dat hoge hakken je benen dunner doen lijken en toen ik dat in de spiegel controleerde zag ik echt een groot verschil! Ik ga er echt fantastisch uitzien! Althans… als ik die broek aankrijg.

Hij lag niet voor niets onderop de stapel. Toen ik hem kocht was ik hard aan het lijnen en heb de broek toen één maat kleiner gekocht als motivatie om mijn dieet nog beter te volgen. Helaas ben ik niet zo goed in lekkere dingen laten liggen. En buikspieroefeningen doe ik altijd maar een paar dagen. Ik heb de broek dus nooit gepast, waardoor hij uiteindelijk onderop de stapel belandde. Toen ik een maand geleden de uitnodiging van Laura kreeg dacht ik meteen aan DE broek. Mijn motivatie was hoger dan ooit, want opeens lukte het om gezonder te eten en ik ben zelfs gaan hardlopen in het weekend! Ik ben 3 kilo afgevallen en het moment van de waarheid is nu gekomen.

Ik sta in mijn ondergoed voor de spiegel, mijn natte haar zit gewikkeld in een handdoek en een gezichtsmasker is aan het intrekken. Ik kijk naar de broek in mijn handen en naar mijn benen, billen en buik in de spiegel. Voorzichtig steek ik mijn rechterbeen in de bijpassende pijp. Nadat mijn linkerbeen dezelfde procedure heeft gevolgd ga ik op bed liggen, adem zo ver mogelijk uit, steek  mijn benen in de lucht en trek de broek richting mijn heupen. Volgens hetzelfde artikel dat vertelde over de slankmakende hoge hakken was deze circusact dé manier om een strakke broek aan te krijgen. Het gaat echter makkelijker dan ik dacht. Ik hoef mijn buik bijna niet in te houden om de knoop dicht te krijgen. Eenmaal terug op mijn voeten kijk ik trots in de spiegel. Het is gelukt!

Na nog ruim een uur tutten ben ik klaar om te gaan. Laura woont dichtbij genoeg om te lopen, maar om mijn mooi gestylede haren niet door de wind te laten verpesten brengt mijn vader me met de auto. Het huis van Laura is niet te missen. Heel de buurt hangt vol posters die de weg wijzen en in de tuin hangen ballonnen in alle kleuren van de regenboog. Op de deur hangen opblaascijfers: Laura is 17 geworden. Aan de muziek te horen is het feest al begonnen. Ik geef mijn vader een kus (“Wel op je tenen binnenkomen vannacht, ik moet morgen vroeg op!”) (“Oh, en veel plezier natuurlijk.”) en loop met het cadeautje in mijn hand naar de deur. Ik check mijn spiegelbeeld nog even in een raam en druk vol zelfvertrouwen op de bel. Ik zal ze daarbinnen eens versteld doen staan!

Laura doet zelf open: “Oh, hoi.” zegt ze. We wisselen drie zoenen uit en ik geef haar het pakje. “Dankje”, zegt Laura beleefd na het openen, “niet helemaal mijn kleur, maar toch bedankt.” Even voelt het alsof mijn keel dichtzit, maar ik herpak mezelf en vraag waar ik mijn jas mag ophangen; ik laat me niet uit het veld slaan door één opmerking. Na een glas wijn van Laura te hebben gekregen loopt zij weg en sta ik er alleen voor. In de woonkamer zitten veel meiden die ik niet ken. Gezien hun figuren gok ik dat het Laura’s balletvriendinnen zijn. Bij de snacktafels staan wat klasgenootjes. Als ik erbij ga staan en een handje chips pak (Yes, eindelijk weer chips!) vallen ze plotseling stil. Ik zeg “Hoi”, waarna een paar van hen een groet terug mompelen, maar geen van hen hervat hun eerdere gesprek. Dit voelt ongemakkelijk. Ik red mezelf uit de situatie door te vragen waar de WC is.

Op de route naar de WC kom ik langs de keuken. Er staan grote schalen hapjes klaar en kratten bier staan hoog opgestapeld tegen de muur. Het feest is goed voorbereid, precies zoals ik bij Laura had verwacht.

In de achtertuin brandt een vuurkorf. Laura staat dicht tegen een jongen aangeleund en staart naar de brandende houtblokken. Dus dat is haar vriendje! Laura vertelt in de klas te pas en te onpas over haar ‘liefje’. “Mijn liefje,” begint ze dan altijd te vertellen, “Mijn liefje wordt later een beroemd acteur.” Laura schept het liefst op over de kleine rolletjes die hij in films heeft gehad, al is hij vaak amper herkenbaar in beeld. Het is een knappe jongen. Ik denk ook wel dat hij wat ouder is dan wij. Hij heeft al een echte baard en zijn huid ziet eruit alsof hij al jaren geen jeugdpuistje meer heeft gehad. Zijn haren zijn bruin en sluik en komen bijna tot zijn schouders.

Opeens besef ik dat ik al een tijdje naar de tongzoen van Laura en liefje aan het kijken ben. Beschaamd loop ik weer naar binnen. Ik hoor dat de bel gaat en besef dat Laura die niet zal horen in de achtertuin dus doe ik de deur open. Het is Puisterige Peter. Ik wijs hem de weg naar Laura en loop mee omdat ik wil weten of ik de goede oogschaduw heb gekozen. “Dankjewel,” zegt ze glimlachend na het uitpakken en geeft Peter drie zoenen. Ik zie dat hij een beetje rood kleurt. Dat verbaast me niks; veel jongens hebben in het geheim een oogje op Laura. Peter weet zelf vast prima dat hij geen kans maakt, maar dat besef heeft hem kennelijk nog niet over haar heen gekregen.

Tevreden aanschouw ik het tafereel. Het voelt alsof ik Peter op meer vlakken dan alleen met het cadeautje heb geholpen. Als hij langs me loopt, begin ik over de oogschaduw: “Fijn hè, dat…”, maar ik stop al snel. Peter lijkt me niet te horen. Hij gaat bij onze klasgenoten staan en zegt iets wat ik niet versta. Kennelijk is het erg grappig, want iedereen moet hard lachen. Uit gewoonte lach ik een beetje mee. Eén van de jongens kijkt me met een afkeurende blik aan en keert zijn rug naar me toe. Weer voelt het alsof mijn keel dichtzit.

Dit is niet wat ik me had voorgesteld van het feestje. Hou ik mezelf zo voor de gek op school? Dat ik niet populair ben, wist ik wel, maar ik had niet verwacht dat ik er zo buiten zou vallen. Het skinnyjeans-effect is op; ik voel me rot en als ik me realiseer hoeveel moeite ik heb gedaan om er leuk uit te zien deze avond, voel ik me alleen maar rotter. Ik wil naar huis en sluit me even op in de WC om te verzinnen welke smoes ik zal gebruiken om Laura geen nieuwe ideeën voor haar plagerijen te geven. Buikpijn? Hoofdpijn?

Nog voor ik een besluit heb genomen hoor ik iemand gillen: “Laat maar!”. Een deur slaat en er rent iemand langs de WC. Nieuwsgierig loop ik naar de tuin. Het vriendje van Laura staat met handen over zijn gezicht bij het vuur. Zijn schouders schokken. Zou hij huilen? Van plan me erbuiten te houden draai ik me om en wil weer naar binnen gaan. Het grind onder mijn voeten maakt echter een hard geluid en de jongen kijkt om met een betraand gezicht. Ik sta even met mijn mond vol tanden en vraag dan in paniek: “Weet je waar Laura is?” Meteen kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Alles wijst erop dat ze ruzie hebben en dan vraag ik zoiets stoms. “S-s-sorry,” hakkel ik, “dat was niet het handigste om te zeggen, hè?” De jongen glimlacht tussen zijn tranen door: “geeft niet, we hebben wel vaker ruzie. Laura kan soms zo egoïstisch zijn!” Ik weet niet of ik moet knikken of protesteren. Hij heeft natuurlijk gelijk, maar het is wel Laura’s feestje. “Hmmm,” kies ik als tussenweg. De jongen ziet dit zonder dat ik dat eigenlijk wil als aanmoediging om verder te vertellen.

Voordat ik het weet ben ik op de hoogte van alle relatieperikelen. “En ze eet alleen maar sla, omdat ze in haar balletpakje moet passen!” klaagt de jongen nog even verder. “Ik vind dat dunne niet eens echt mooi,” geeft hij toe, “jouw figuur vind ik veel mooier.” Hij lijkt zelf harder te schrikken van zijn opmerking dan ik. Hij slaat zijn hand voor zijn mond. Ik kijk naar de grond met een rood hoofd.

“Is het een beetje gezellig binnen?”, vraagt de jongen snel om het onderwerp te veranderen. “Vast wel. Maar ik pas er niet echt bij,” zeg ik net iets te eerlijk. “Ik wilde eigenlijk naar huis gaan, daarom zocht ik Laura. Maar die heeft nu wel wat anders aan haar hoofd, gok ik.” En volgens mij boeide het haar sowieso al niet dat ik er was, denk ik er somber achter aan.

Opeens voel ik me ontzettend stom. Hoe kon ik nou denken dat een skinnyjeans een wereld van verschil zou maken? Ik hoor er gewoon niet bij en daar kan ik niks aan veranderen. Hopelijk ben ik dan zo’n laatbloeier waar mijn moeder over vertelde. Dan zijn de rollen over een paar jaar omgedraaid.

Ik slaak een diepe zucht en zeg: “Ik ga mijn jas pakken, tot ziens en sterkte.” De jongen staart alweer in de vlammen. Ook hem boeit het niet of ik er wel of niet ben.
Met mijn jas in mijn hand trek ik de voordeur achter me dicht. Aarzelend loop ik naar huis. Het is nog vroeg. Zo vroeg dat ik thuis ga moeten uitleggen waarom ik niet langer ben gebleven. Daar heb ik dus geen zin in. Misschien even een burger halen om nog wat tijd te doden? Ik keer om en ga richting het centrum. Als ik weer langs Laura’s huis kom, gaat net de deur open. De jongen komt haastig naar buiten gerend. Als hij mij ziet lacht hij opgelucht: “Je bent er nog! Ik dacht dat ik te laat zou zijn.” Te laat? Ik kijk hem vragend aan. (Wat zijn zijn ogen eigenlijk mooi…) “Ik dacht,” vervolgde hij, “misschien kunnen we onze avond samen nog leuk maken? Burger halen?” “Perfect plan,” zeg ik, “ik ben trouwens Anna.” “Michel.” We schudden elkaars hand. (Hmm, wat een heerlijk stevige handdruk…) Misschien wordt het toch nog een goede avond!