Trouw(?)(!)

Er wordt zachtjes op de deur geklopt.

Ze komen me halen! Mijn hart springt bijna uit mijn borstkas. De rest van mijn lichaam lijkt wel verdoofd. Mijn mond is kurkdroog. Zelfs als het zou lukken mijn mond een woord te laten vormen, zou er geen geluid te horen zijn. Ik kijk in de spiegel. Twee grote angstige ogen staren terug. Mijn gezicht is bleek, ondanks de grondig aangebrachte make-up. De witte met pailletten afgewerkte jurk zit me als gegoten. Toch vraag ik me af wie ik met al dat moois voor de gek probeer te houden. De perfectie van mijn uiterlijk staat in schril contrast met de in brokstukken uiteengevallen relatie die we vandaag desondanks naar een verbintenis tot de dood ons scheidt gaan upgraden. ‘In voor- en tegenspoed,’ daar gaat hij straks “ja” op zeggen, niet wetend dat de tegenspoed al voor de deur staat.

“Emily?” Er wordt weer geklopt. “Ben je er klaar voor?”

Ik ben alles behalve klaar. Als het had gekund zou ik het liefst willen verdwijnen. Of verhuizen naar een ver eiland. Naar een plek waar niemand me ooit vindt. Maar wat zouden die 150 gasten dan wel niet denken? En zou hij er ooit vrede mee kunnen hebben? Nee, dat kan ik niet maken. Je kan je niet op de dag van de bruiloft bedenken, al helemaal opgedoft en in je jurk gehesen. Het is te laat. Ik zal het ermee moeten doen. Of eigenlijk… hij zal het met mij moeten doen. Er rolt een dikke traan over mijn linkerwang bij de gedachte hoeveel pijn ik hem ga doen. Met een wild gebaar veeg ik hem weg. Waar de traan eerder geen spoor achterliet, maakt mijn handbeweging een duidelijk zichtbare streep in mijn make-up. Die zal weer bijgewerkt moeten worden. Fijn, dat kon er ook nog wel bij.

“Gaat alles goed daarbinnen?” Het is de stem van mijn moeder. “Kunnen we iets voor je doen?”
“We gaan gewoon naar binnen hoor,” hoor ik mijn zus zeggen. Ondanks de resolute aankondiging blijft de deur dicht. Ik stel me de dwingende blik van mijn moeder voor die mijn zus waarschijnlijk heeft tegengehouden. Mam zou pas zonder toestemming een kamer binnen komen als ze vermoedde dat ik er dood lag te gaan. Helaas is dat niet het geval. Het zou nu echter wel makkelijk zijn. Ik schrik van mijn eigen gedachte. Natuurlijk is dood gaan geen oplossing. Wist ik maar wat wèl een goede oplossing was. Ik wou dat ik de tijd terug kon draaien en alles ongedaan maken. Ctrl + Z in het echte leven. Dat zou echt ideaal zijn. Dan zou ik terug gaan naar die ene avond en alles opnieuw meemaken. Alleen zou ik nu verstandige keuzes maken. Keuzes die mijn relatie niet op het spel zetten.

“Bekijk het maar!” roept mijn zus plotseling en de deur zwaait open. Ik sta met mijn rug naar haar toe, maar via de spiegel kan ze toch mijn betraande gezicht zien. “Och, Em,” zegt ze op troostende toon en ze knuffelt me zo hard als ze kan.  “Last van cold feet?” Ik zou willen dat ik het allemaal uit kon leggen, dan hoefde ik de last van mijn geheim niet meer alleen te dragen. Maar dat zou egoïstisch van me zijn. Ik kan mijn zus niet belasten met wat er is gebeurd en haar dan vertellen dat ze het nooit aan iemand mag vertellen. Dat mag ik niet van haar vragen. Even lijkt het alsof ze mijn gedachten kan lezen: “Wat is er aan de hand, Em? Is er iets gebeurd?” Ik schud mijn hoofd en wend mijn blik af om te voorkomen dat ze het antwoord in mijn ogen kan zien. “Gewoon zenuwachtig denk ik,” zeg ik om er vanaf te zijn. Alsof ik daarmee een startschot geef begint mijn zus een overduidelijk ingestudeerde speech over moed en liefde en hoe geweldig het huwelijk wel niet is.  Kennelijk had ze verwacht dat ik over de streep getrokken moest worden. Ik glimlach door de moeite die ze doet en laat mijn moeder mijn make-up bijwerken. Als mijn zus klaar is met haar toespraak zie ik er weer piekfijn uit. “Klaar ervoor?” vraagt mijn moeder? Ik durf geen ‘nee’ te zeggen…

Ongemakkelijk schuifel ik heen en weer. Ook in de zaal is het onrustig geworden. Het moet iedereen inmiddels wel zijn opgevallen dat we alleen nog op Emily wachten. Alle mensen staan op hun plek en de organist zit al minutenlang klaar om de bruiloftsmars aan te vangen. Ondanks dat ik zeker weet dat wij beide zonder twijfel dit huwelijk in stappen, lijken de afgelopen minuten wel uren. Gisteren rond deze tijd zag ik haar voor het laatst. Toen werd ze zogenaamd ontvoerd door haar vriendinnen voor haar vrijgezellenfeest. Traditioneel als we zijn is ze daarna niet meer thuis gekomen, maar bij een vriendin blijven slapen. De bruid zien voor de ceremonie brengt immers ongeluk. Ondanks dat overweeg ik momenteel om naar haar kleedkamer te lopen om te kijken of alles wel goed gaat, maar ik bedwing die drang. Ik hoorde al van Tanja dat het er wild aan toe is gegaan gisterenavond. Tequila, cocktails, een stripper… Een heftig feestje dus. Waarschijnlijk is ze haar wallen aan het wegwerken. Of misschien moest er nog iets aan haar jurk gebeuren. Ik maak me waarschijnlijk onterecht zorgen. Onnodig trek ik mijn vlinderdas recht en ga weer in de juiste houding staan.

Alsof ik daarmee een teken gaf gaan de deuren van de zaal open. Mijn hartslag verdubbelt en ik moet happen naar adem. Daar staat ze; mooier dan ooit. Terwijl de bruidsmeisjes rozenblaadjes strooien, loopt ze op me af. Als ze dichterbij is zie ik de spanning op haar gezicht. Ik knipoog en glimlach, hopend dat dat haar zenuwen kan verminderen. Pas na enkele lange seconden glimlacht ze even terug. Alleen met haar mond. Haar ogen doen niet mee. Zou er dan echt iets aan de hand zijn?

Ik moet met haar praten. Dan maar meer vertraging. Ik grijp haar hand en trek haar mee naar achterin de zaal, zodat niemand kan horen wat we zeggen. De mensen smoezen. Dit hoort er niet bij, dat snapt iedereen. Ach, dan maar geen perfecte bruiloft. Emily fluistert boos: “Wat doe je nou?” maar ze loopt gewillig met me mee. “Is er iets aan de hand?” vraag ik terwijl ik haar hand vast pak. Ze schudt haar hoofd en ontwijkt mijn blik: “gewoon zenuwachtig, denk ik”. Haar rechterwang trilt een beetje, dat doet hij altijd als ze liegt. “Em, ik ken je te goed, je kan mij niet voor de gek houden. Kom op, vertel wat er is, alsjeblieft!” Mijn stem klinkt wanhopiger dan ik zou willen, maar haar leugen baart me zorgen en die kan ik niet verbergen. “Er is niks, schat,” zegt ze met een trillende wang. Ze kijkt me aan en ik zie hoe erg ze haar best doet een oprechte glimlach te laten zien: “Zullen we gaan?” stelt ze voor. Ik zucht en haal mijn schouders op. Misschien zie ik spoken; zijn het echt de zenuwen. Ik haak mijn arm in de hare, maar nog voor we een stap hebben gezet stop ik abrupt. Natuurlijk! Traditionele, vrome, netjes opgevoede Emily heeft gisteren voor het eerst van haar leven een striptease gezien. En waarschijnlijk eindigde de sexy dansende jongen in hoogstens een string op de schoot van Emily die daarvoor al was dronken gevoerd met cocktails en shotjes. Uit ervaring weet ik dat elke portie alcohol Emily’s handtastelijkheid verdubbelt. Misschien heeft ze alleen aan hem gezeten, misschien heeft ze hem wel gezoend? Hoe dan ook zal de kater van de herinnering daaraan voor Emily veel zwaarder wegen dan welke hoeveelheid alcohol dan ook. Tactisch fluister ik in haar oor: “Je weet trouwens wel dat zoenen met de stripper op je vrijgezellenfeest niet als vreemdgaan geldt, hè?” Ze kijkt me verrast aan:  “Hoe weet je dat?” “Ik ken je toch…,” zeg ik op geruststellende toon. “En Tanja kon haar mond niet houden.” Ze rolt met haar ogen en ik zie de spanning van haar gezicht verdwijnen. Nu is het haar beurt om mij mee te trekken. Met haar opgetrokken jurk in één hand, en mijn hand in haar andere, haast ze zich naar de ambtenaar van de burgerlijke stand: “Kom! We gaan trouwen!”